Israel en de media: discussie over berichtgeving - 4 maart in Amsterdam

Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam

Debatcafé LJG: 'Israël en de media; heibel gegarandeerd' op zondag 4 maart aanvang 15 uur 

met in het panel Joep Schaper, Hans Mol en Ratna Pelle

 

Zie ook:

Berichtgeving Israël door NOS Journaal

Krantenonderzoek NRC conflict Israël-Palestina

 

(Klik op de afbeelding voor een grotere weergave!)

Iedere Israeli in militaire dienst?

 

Alternatieve dienstplicht moet natuurlijk geen lachertje worden, maar iedereen dwingen tot militaire dienstplicht lijkt mij ook niet juist. Sommigen hebben diepe morele bezwaren tegen het gebruik van enig geweld, en sommigen zijn gewoon niet uit het goede hout gesneden en zouden alleen maar een risico vormen in situaties waar het gaat om leven en dood. Zelf heb ik mij destijds in Nederland laten afkeuren omdat ik het op meerdere 'fronten' totaal niet zag zitten voor mij. Bovendien is het de vraag of je blij zou moeten zijn met al die Haredi in het leger die dan alleen maar stennis gaan maken over zingende vrouwen en dezelfde bussen delen.

 

Israel is wel een land dat enerzijds een leger harder nodig heeft voor haar veiligheid dan Nederland destijds, en anderzijds waar de dienstplicht veel risicovoller is omdat er regelmatig daadwerkelijk gevochten moet worden. Het lijkt me daarom redelijk dat de alternatieve dienstplicht langer zou duren en minder goed beloond wordt, en dat er kritisch gescreend wordt wie echt (on)geschikt zijn voor militaire dienst.

 

Wellicht zou er ook de optie moeten zijn voor gewetensbezwaren tegen dienst in de Palestijnse gebieden...?

 

Wouter

____________

 

Everyone in Israel must be forced to do military service

http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/everyone-in-israel-must-be-forced-to-do-military-service-1.414477

Civilian national service must be stopped, and everyone must be forced to do military service. That is also the only way to achieve equality and to make Israeli society healthy.

By Nehemia Shtrasler 

 

 

Prime Minister Benjamin Netanyahu is mistaken. Defense Minister Ehud Barak is mistaken. Opposition leader Tzipi Livni is mistaken. And even Yair Lapid (the television personality now planning his own political party) is mistaken. They want to be nice, and have therefore affably proposed a futile solution to the evasion of military service by the ultra-Orthodox - either to join the Israel Defense Forces, or to do national (nonmilitary ) service. As if these are two equal assignments. As if they don't know that national service is nothing but a kind of evasion.

After all, it is impossible to compare someone who enlists for three difficult years - and has a good chance of serving in the Golani Brigade and endangering his body and risking his life - with someone who plays a game of "make belief" for one year, for a few hours a day, with vacations, religious holidays and rights, without being supervised or controlled, in an activity that is not really essential.

If we had real leaders, they would stop trying to pull the wool over our eyes and tell us the truth to our faces - that everyone has to serve in the army. With no exceptions. It is no longer possible to continue with the Haredi cowardice and evasion. It is not possible to continue with a situation in which only Haredi mothers are able to sleep well at night. Or, as Supreme Court Justice Elyakim Rubinstein said this week: "From a civilian and moral point of view, I am deeply and profoundly perplexed why all of the public does not have to participate in being exposed to sacrifice. This echoes the words of Moses: 'Will your brothers go to war while you sit here?'"

The answer to Rubinstein (and to Netanyahu, Barak, Livni and Lapid ) is clear. The ultra-Orthodox activists know it well. The Haredi public also understands. They know that Haredi activists deliver the most important goods to them - their lives. They know that military funerals never leave from Bnei Brak, that there are no Haredi wounded in Sheba Medical Center, Tel Hashomer, and no shell-shocked men in Ramat Beit Shemesh. From their point of view, let the secular donkey and the religious fool continue to sacrifice their lives in order to protect those who are better than others, the yeshiva students.

The entire idea of national service was born in sin five years ago, when the government, under Ehud Olmert, decided to extend the Tal Law [granting Haredi exemptions from the draft] by five years as Olmert tried to lessen the public pressure on him somewhat. It is a bad idea from every point of view.

First, an "administration" was set up with a director general and officials, and an expensive and unnecessary mechanism - accepted practice in the civil service. Then it was decided to pay the "volunteers" a higher wage than the soldiers serving in the army, because the volunteer is apparently more important than the soldier. And to ensure that the volunteer would feel really good, he was given all the rights of a demobilized soldier, including a grant on his release (from what? ) and tax benefits.

The volunteers themselves are employed by various NGOs, some of them Haredi, and no one is able to check to where the money really goes. After all, even income tax investigators are afraid of going into [the Haredi Jerusalem neighborhood of] Mea She'arim or Bnei Brak. Only a short while ago, we heard of fictitious yeshivas which register students who do not exist at all, and about Haredi youths who do "national service" inside the yeshivas themselves, as a form of "apprenticeship." When will the politicians reach the conclusion that the whole setup of this "national service" is merely a means of transferring additional billions to the Haredim?

There are also some naive people among us who dream that national service volunteers will work in hospitals, Magen David Adom or the firefighting services, thus helping the weak and save lives. Oh, what blessed naivety! They don't understand that what is needed in such places is professionals and not someone who will only get in the way. They also don't understand that this is a "gift that eats," since the volunteers cost more than their help is worth.

If there are some who take their work seriously, that is the biggest problem of all, because they will bring about the dismissal of regular workers who will no longer be needed.

Civilian national service must be stopped, and everyone must be forced to do military service. It is written, after all, in the Mishna that everyone must participate in a compulsory war ["milhemet mitzva"], "even a bridegroom from his room and a bride from under the wedding canopy." That is also the only way to achieve equality and to make Israeli society healthy. But that will only happen when all the Haredim enlist in the army and military funerals also leave from Bnei Brak and Mea She'arim.

 

Wanneer is Saudische Apartheidsweek? (poster)

 

Joden mogen geen grond bezitten in Saudi-Arabië en er ook niet zomaar binnen. Dat geldt overigens voor meer Arabische landen. In sommige landen waar Joden wel binnen mogen mogen ze geen religieuze zaken meebrengen zoals gebedsboeken, gebedsriemen etc. Ook bijbels zijn soms verboden. Palestijnen mogen geen grond of huizen verkopen aan Joden. Enz. enz. Je hoort er anti-Israel activisten nooit over en mensenrechtenorganisaties mondjesmaat. Toch zijn er heel wat weldenkende mensen die alleen Israel als een apartheidsstaat zien en daarom een boycot tegen dit land steunen. Lees hier meer over wat er mis is met zo'n boycot.

 

Zie ook: De Israel Apartheid Week cult

 

RP

------------ 

 

When is Saudi Apartheid Week? (poster)

http://elderofziyon.blogspot.com/2012/03/when-is-saudi-apartheid-week-poster.html  

 

 

De Israel Apartheid Week cult

Enthousiaste anti-Israel activisten, van het Palestina Komitee tot Al Jazeera, gaan weer proberen om Israel als een apartheidsstaat neer te zetten om de oproep tot een boycot van Israel (want dat doe je met apartheidsstaten) kracht bij te zetten. Onder het mom van internationaal recht streeft men de vernietiging van Israel na, al zeggen de meeste activisten dat niet zo hardop, want dat zou veel potentiële deelnemers aan een boycot afschrikken. De legitimiteit van Israel (waarover men zich wijselijk op de vlakte houdt) is echter ook onderdeel van datzelfde internationale recht. Zelfs een pro-Palestijnse activist als Norman Finkelstein, die al jarenlang in alle toonaarden Israel en haar sympatisanten zwart maakt maar wel een tweestatenoplossing zegt voor te staan, heeft daar nu genoeg van en haalde onlangs in een interview de boycotbeweging (BDS) genadeloos onderuit (zie op YouTube).

 

Wouter

____________

 

Jonathan Kay: The return of the Israel Apartheid Week cult

http://fullcomment.nationalpost.com/2012/02/25/jonathan-kay-the-return-of-the-israel-apartheid-week-cult/

Jonathan Kay  Feb 25, 2012 – 10:52 AM ET | Last Updated: Feb 25, 2012 11:47 AM ET 

 

In Syria, the Assad regime continues to rain artillery on rebel positions in the city of Homs, killing journalists and innocent civilians alike. Iran's mullahs are set to execute a Canadian citizen for the crime of operating a web site they don't like. The new Libyan regime is torturing Gaddafi loyalists. And Egypt's rulers are prosecuting NGO leaders on trumped-up charges. And so next week, Canadian left-wing activists will congregate in Toronto to express their hatred of … you guessed it: Israel.

The events of March 5-9 will take place as part of the 8th annual Israel Apartheid Week (IAW), and will feature presentations such as "Cutting the Ties to Israeli Apartheid: Cultural and Academic Boycott," and "Rhymes Of Resistance And The Sounds Of Existence — with poets Remi Kanazi, Red Slam and Chand-nee." The IAW website is full of the usual rhetoric about Israel's "criminal" actions. There is not a word of acknowledgement about how utterly ridiculous it is to run a week-long event vilifying Israel when right next door in Syria, the government has just exterminated more Arabs than were killed in both Intifidas, the 2008 Gaza conflict, and the 2006 Lebanon war combined.

The timing of IAW this year truly does represent something of a farce. The eyes of the entire world are focused on Syria and the Strait of Hormuz. Even West Bank Palestinians themselves now seem more concerned with building up their economy than with grand international gestures aimed at the Jewish state. And in the "occupied" Golan Heights, Druze Muslims have been stirring — not against Israel, but against the Assad regime that many once looked to for "liberation." In the streets of Cairo, Sana'a and Tunis, no one is talking about Israel — only about when they will get the democracy they were promised. Only among cultish, single-minded anti-Israel activists has the news of the Arab Spring failed to circulate.

The word "cultish" is used here advisedly — because even some veteran anti-Israel activists are getting tired of the false mantras that circulate at IAW events. This includes no less an anti-Zionist than Norman Finkelstein (who has called Israel a "vandal state" that "relentlessly and brutally and inhumanly keeps these vicious, murderous wars"). Speaking to an interviewer earlier this month, he attacked the animating philosophy behind IAW — the movement for boycotts, divestment and sanctions against Israel (BDS) — as a "cult," and an unsuccessful one at that.

National Post editorial writers have attended BDS events here in Toronto, and they all contain the same rousing assurances that the BDS movement will bring Israel to its knees. The self-consciously enforced spirit of viva la revolución solidarity that permeates these rallies reminds one of communist rallies in the days before the fall of the Berlin Wall. Year after year, we hear the same clichés about how the BDS movement is on the cusp of victory. Yet the Israeli economy continues to prosper, and the only groups that have fallen into line with the boycott call are scattered NGOs and low-tier universities. "All [the BDS] claims about 'victories' [against Israel]: These 10 fingers more than suffice to count their victories," Mr. Finkelstein said this month. "It's a cult. The guru says: 'We have all these victories,' and everyone nods their head."

Of greater concern to Mr. Finkelstein, a former university professor and the author of many controversial books, is the sheer dishonesty that permeates the BDS movement.

"We have to be honest: They [BDS activists] don't want Israel. They think they're being clever. They call it their three tiers. 'We want to end of the occupation,' 'We want the right of return [for Palestinian refugees],' 'And we want equal rights for Arab citizens.' But they know the result of implementing all three is — what? You and I both know: There's no Israel. [If you ask them about it, they say] 'Oh we're agnostic about Israel.' No. You're not agnostic. You don't want it [to exist]."

In fairness to the IAW activists who will be assembling on campuses in coming days, not all of them seek the outright destruction of Israel — though many certainly do. Some are merely naive undergraduates who truly do believe in two secure, peaceful states living side by side. Others are bored veterans of other activist movements, such as anti-racism and gay rights, looking to the Middle East to recapture the sense of moral purpose once provided by the (successful) fight against discrimination here in Canada.

But all of them should understand that IAW and BDS are not what they seem: As some of Israel's own fiercest critics themselves now admit, these are dishonest cults meant to enlist ill-informed activists in a campaign to destroy the Jewish state.

National Post
jkay@nationalpost.com

— Jonathan Kay is Managing Editor for Comment at the National Post, and a fellow of the Foundation for Defense of Democracies.

 

De verovering van Israël (Friesch Dagblad)

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2012/03/01/de-verovering-van-israel/

Haifa 1949; de vestiging van de Joodse staat was een tragedie voor veel Palestijnse Arabieren, maar een nieuw begin voor veel ontheemde Joden.

[Foto van Flickr/Jewish Agency for Israel onder Creative Commons License]

---

De verovering van Israël

Gepubliceerd op 29 februari 2012 in het Friesch Dagblad

"Ik heb veel gedood. Ik vocht voor mijn land. Dat deden we allemaal. De oorlog heeft ons zo gemaakt, we konden niet anders, begrijp je. Ja, het is fout, een gat in onze ziel. Maar dat land, dat was van ons. Eindelijk. Niet weer delen met vreemdelingen. Weg ermee!"

Aan het woord is Leah, afkomstig uit Roemenië, die kort na de onafhankelijkheid naar Israël emigreerde. Ze zat bij de Palmach en vertelt hoe ze huizen van Arabieren afpakten en hoe ze eigenhandig Arabieren doodschoot die 's nachts terugkwamen om hun spullen op te halen.

Ruth de Jong-Hotze tekent haar verhaal op in haar wekelijkse column voor het Friesch Dagblad. Even daarvoor legt Hotze uit dat 'na de onafhankelijkheidsverklaring de oorlog pas goed losbreekt, en duizenden Arabieren uit hun grote huizen in Haifa vluchtten'. In feite was de strijd om Haifa echter al voorbij; die had circa drie weken eerder plaats gevonden, voor de invasie van de Arabische buurlanden. Hotze is vaker slordig met feiten en laat veel essentiële context weg. Zo hebben zowel de Britten als de Joodse leiders in Haifa de Arabieren gesmeekt om te blijven na de overwinning van de Haganah. De Arabische leiders stonden er echter op dat de stad geëvacueerd moest worden en riepen alle Arabieren op te vertrekken. Men verzocht hiervoor zelfs de zionisten om assistentie. Op Arabische radiozenders werd gemeld dat een invasie eraan kwam en de zionisten spoedig verslagen zouden worden.

Er was natuurlijk chaos, er waren Joodse strijders (vooral van de Lechi) die Arabische huizen plunderden, maar het beeld dat Hotze schetst is op zijn best misleidend. De Joden waren bereid Haifa (en Palestina) te delen met de Arabieren. Zij hadden met het VN delingsplan ingestemd en waren uitzinnig van vreugde toen dat een tweederde meerderheid kreeg. Hotze beschrijft dit delingsplan als volgt: "Het is november 1947. De VN hebben zojuist besloten dat Palestina het thuisland voor de Joden gaat worden". De 45% van het mandaatgebied (waarvan in 1922 al Transjordanië was afgesplitst) die aan de Arabieren was toegewezen wordt gemakshalve vergeten. Slordigheid? Of passen een aantal feiten niet in het beeld dat zij (steeds) wil geven: dat Israël voor de Joden een mooi land is, maar dat met de stichting de Arabieren een groot onrecht is aangedaan. In haar columns worden zij doorgaans als slachtoffers neergezet, als passief, zoals in dit verhaal waarin vluchtelingen zomaar uit hun huizen worden verdreven en door zionisten als Leah worden doodgeschoten. Misschien wilde Leah het land echt niet delen met de Arabieren; misschien was zij blij om iedere Arabier die vertrok. Maar dat was niet het beleid van het zionistische leiderschap en daarna de staat Israël. De Arabieren zijn gevlucht uit angst voor oorlogsgeweld, vanwege geruchten over vreselijke slachtingen, daadwerkelijke gevechten, verdrijving en oproepen van het Arabische leiderschap te vertrekken. Voordat de grote massa's vluchtten waren de notabelen en lokale leiders al vertrokken.

Het verlies van een groot deel van de Arabische samenleving in Palestina is zeker tragisch. Zo'n 700.000 Arabieren zijn gevlucht en meer dan 400 dorpen verwoest. Zij waren zelf echter alles behalve passief. Leah heeft het niet meegemaakt, maar in de maanden voor haar komst zag het ernaar uit dat de Yishoev, de Joodse gemeenschap in Palestina, de oorlog zou verliezen. Jeruzalem was geblokkeerd en de 100.000 Joden daar dreigden te verhongeren. Ook andere (afgelegen) plaatsen konden niet worden bevoorraad, omdat er continu overvallen werden gepleegd op Joodse konvooien. De Britten keken toe, en de Haganah was niet in staat de konvooien voldoende te beschermen. Ondertussen dreigden de buurlanden met oorlog als de Britten vertrokken, en in de VN werd al gesproken over het opschorten van het delingsplan (en daarmee van het Joodse recht op zelfbeschikking en de mogelijkheid de honderdduizenden overlevenden van de Holocaust die – zoals Leah – deels in kampen op Cyprus waren geïnterneerd, binnen te halen). Zelfs Amerika dreigde haar steun voor deling in te trekken omdat de Joden hun staat niet zouden kunnen verdedigen tegen de Arabieren en die daarom niet levensvatbaar zou zijn. In die omstandigheden besloot de Yishoev tot de aanval over te gaan in de hoop het tij te keren voor het vertrek van de Britten.

Het is mooi dat mensen als Leah zo openhartig praten over wat ze deden en zichzelf niet sparen, al kunnen herinneringen na 60 jaar aardig vertekend raken. Het is ook mooi dat mensen als Hotze hierover berichten. Het is niet mooi, en vooral ook niet juist, wanneer in die stukjes Israël telkens als de agressor wordt neergezet en de Arabieren als slachtoffers.

Ratna Pelle

medewerkster www.israel-palestina.info

 

Iraanse weduwe atoomgeleerde: "mijn man werkte aan de vernietiging van Israël"

 

In de media wordt vaak gezegd dat Iran volgens Israel aan een kernwapen werkt, maar dat nog lang niet zeker is. Ook worden de vele oproepen Israel te vernietigen vaak gebagatelliseerd. De echtgenote van een van de omgekomen atoomgeleerden is echter eerlijker, en zegt dat haar man wel degelijk werkte aan de vernietiging van Israel : 

 

"Hij werkte met volle overtuiging aan de vernietiging van het Zionistische regime", zei Fatemeh Bolouri Kashani. "Hij werd graag beschouwd als een weerstander tegen het Zionistische regime en was een groot voorvechter voor de rechten van de Palestijnen.", zei de weduwe tegen het Fars News Agency.

 

RP

--------

 

 

Iraanse: "mijn man werkte aan de vernietiging van Israël"

http://likud.nl/2012/02/iraanse-mijn-man-werkte-aan-de-vernietiging-van-israel/

Dinsdag, Februari 28, 2012 

 

Joods Actueel, 24 februari 2012.

 

De echtgenote van de Iraanse kernfysicus Roshan die vorige maand vermoord werd, lijkt met haar uitspraak de voortdurende leugens van de Islamitische Iraanse Republiek te doorprikken door boudweg te verklaren dat het werk van haar man tot doel had de staat Israël te vernietigen.

"Hij werkte met volle overtuiging aan de vernietiging van het Zionistische regime", zei Fatemeh Bolouri Kashani. "Hij werd graag beschouwd als een weerstander tegen het Zionistische regime en was een groot voorvechter voor de rechten van de Palestijnen.", zei de weduwe tegen het Fars News Agency.

De 32-jarige Roshan werkte voor de verrijkingsinstallaties voor uranium in Natanz. Hij werd gedood toen een bomauto ontplofte in Teheran. De wetenschapper, afgestudeerd aan de prestigieuze Sharif-universiteit voor technologie was een expert in de bouw van polymeren. Deze polymeren worden gebruikt in de fabricatie van membranen die bepaalde gassen kunnen isoleren. Hij was tevens adjunct-directeur van de verrijkingsfabriek in Natanz.

Op een weblog schreef Elliot Abrams, een New Yorks' onderzoekjournalist afgelopen woensdag dat "de lovende woorden van de echtgenote bijdragen tot een duidelijker beeld van de werkelijke bedoelingen achter het Iraanse kernprogramma." Abrams veronderstelt dat de vrouw van Roshan geen officiële briefing kreeg en daardoor de waarheid kon spreken.

 

Het Israel boycot rookgordijn

Stoppen de boycotters met computergebruik? Intel ontwerpt en produceert groots in Israel.

 

Het is weer Israel Bashing Week (Israeli Apartheid Week) en dus een goede gelegenheid weer eens tot een boycot van Israel op te roepen. Hieronder een tegenstuk van Likoed Nederland, dat (nog maar eens) aantoont dat een boycot van Israel niks met mensenrechten en vrede te maken heeft en deze ook niet zal bevorderen. 

 

RP

----------- 

 

Het boycot rookgordijn

http://likud.nl/2012/02/het-boycot-rookgordijn/

Dinsdag, Februari 28, 2012

 

Opinie-artikel op Het Huis van Afgevaardigden, 28 februari 2012.

Door Sarit Catz (CAMERA). Vertaling van Likoed Nederland.

 

De Israël boycot beweging op universiteiten en elders in de hele wereld beweert de mensenrechten te willen bevorderen. Volgens een van hun websites wordt gepleit voor: "een wereldwijde campagne om de staat Israël te Boycotten, te Deligitimeren en te onderwerpen aan Sancties (afgekort BDS), totdat het voldoet aan zijn verplichtingen krachtens het internationale recht en de mensenrechten."

Als het inderdaad zo is dat boycot beweging zo bezorgd is over het internationaal recht en de mensenrechten, dan is het opvallend dat zij zich niet concentreren op de meest beruchte mensenrechtenschenders en onderdrukkende regeringen, zoals:

·        Noord-Korea, waar honderdduizenden politieke dissidenten gevangen zijn gezet en gemarteld, waar burgers geen enkele vrijheid van meningsuiting hebben, reizen verboden is, en waar de overheid voedselhulp weg houdt van de letterlijk van honger omkomende bevolking.

·        China, volgens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken een autoritaire staat die "vrouwen, minderheden en personen met een handicap discrimineert, een beleid heeft van gedwongen geboortebeperking (dat soms leidt tot gedwongen abortus of sterilisatie)" en nog vele andere grove schendingen van mensenrechten.

·        Soedan, waar veiligheidstroepen mensen zonder proces "doden, martelen, mishandelen, verkrachten en aan andere wrede, onmenselijke behandelingen onderwerpen", waar dissidenten worden gemarteld en gevangen gezet en waar aan de overheid gelieerde troepen "geweld plegen tegen vrouwen en misbruik maken van kinderen, door seksueel geweld en rekrutering van kindsoldaten." Homoseksuele activiteit is een strafbaar feit in Soedan.

·        Iran, dat volgens de Verenigde Naties minderheden vervolgt en "verdedigers van mensenrechten, met name vrouwenactivisten, journalisten en tegenstanders van de regering, onderwerpen aan foltering, willekeurige arrestaties en oneerlijke processen". Er is ook "een toenemende toepassing van de doodstraf, ook voor politieke tegenstanders en jeugdige daders". Homoseksualiteit is in Iran een misdrijf waarop de doodstraf staat.

·        Pakistan, dat volgens de Britse regering, "veel geweld kent tegen vrouwen, waar discriminatie verankerd is in de wet, waar miljoenen kinderen gedwongen kinderarbeid verrichten, waar religieuze en etnische minderheden het doelwit zijn van veel geweld, en waar veel mensen geen adequate toegang hebben tot rechters of een effectieve rechtsstaat." Homoseksuele activiteit kan in Pakistan maximaal met levenslange gevangenisstraf worden bestraft.

Enzovoort, bij nog vele andere landen.

Maar wanneer de boycot beweging zich alleen zou richten op de onderdrukking van Arabieren, dan is het opmerkelijk dat zij zich niet richt op:

·        Syrië, waarvan het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zegt dat het zucht onder "een autoritair regime, dat duizenden burgers heeft laten doden door de veiligheidstroepen, velen na marteling, en waar tienduizenden anderen verdwenen. Syrië beperkt in ernstige mate de burgerlijke vrijheden, de vrijheid van meningsuiting en pers, de vrijheid van vergadering en vereniging, en de vrijheden van godsdienst en reizen. Geweld en discriminatie tegen vrouwen zijn alom tegenwoordig. Dit geldt ook voor de seksuele uitbuiting van vluchtelingen – met inbegrip van minderjarigen – en de discriminatie van minderheden." Homoseksuele activiteit is een strafbaar feit in Syrië.

·        Libanon, waar moordpartijen en opsluitingen plaatsvinden en waar marteling veel voorkomt. Waar de overheid de vrijheid van meningsuiting en pers inperkt, net als de vrijheid van beweging. Waar minderheden worden gediscrimineerd en waar geweld tegen vrouwen en vrouwendiscriminatie in stand wordt gehouden, net als geweld tegen kinderen en kinderarbeid. Homoseksuele activiteit in Libanon is een strafbaar feit.

·        Saoedi-Arabië, waar schendingen van de mensenrechten vastgelegd ligt in de wetgeving van het Koninkrijk, inclusief de systematische discriminatie van vrouwen en minderheden. Waar burgers worden onderworpen aan willekeurige arrestatie en opsluiting, het recht wordt ontzegd van eerlijke en openbare processen. Waar marteling en mishandeling plaats vinden, beperking van de vrijheid van meningsuiting, van vergadering, van vereniging, van reizen en zeer zware beperking van de vrijheid van godsdienst. Homoseksuele activiteiten in Saoedi-Arabië worden bestraft met zweepslagen of dood door steniging.

·        Bahrein, waar internationale mensenrechtenorganisaties beweren dat de schendingen van de mensenrechten het niveau bereiken "misdaden tegen de menselijkheid" volgens het onder internationale recht, door "het systematische gebruik van marteling". En waar de staat schendt de rechten op vrijwaring van willekeurige arrestatie en opsluiting, plus de vrijheid van geweten, mening, meningsuiting, vergadering en godsdienst.

·        Jemen, waar de onderdrukking veel schendingen van de mensenrechten door de regering omvat, zoals willekeurige moorden, politiek gemotiveerde verdwijningen, martelingen van burgers, willekeurige arrestaties en opsluiting, ontzeggen van reële berechting, beperkingen van de vrijheid van meningsuiting, de pers, vergadering en godsdienst, zware discriminatie van vrouwen, kinderarbeid en kinderhandel. Homoseksuele activiteit wordt in Jemen bestraft met zweepslagen of dood door steniging.

Enzovoort, bij nog vele andere landen.

En mocht de boycot beweging speciaal gemotiveerd worden door de onderdrukking van de Palestijnse Arabieren, dan kan men zich afvragen waarom ze niet protesteren tegen de regeringen van:

·        Jordanië, waar de Palestijnen onderworpen zijn aan discriminatie, waar velen worden behandeld als buitenlanders die moeten betalen in vreemde valuta, waardoor het moeilijk is om te studeren aan Jordaanse universiteiten. Carrièremogelijkheden van de Palestijnen zijn beperkt tot de particuliere sector, hogere functies bij overheidsinstanties zijn niet mogelijk. Veel Jordaanse burgers van Palestijnse afkomst worden ontdaan van hun Jordaanse nationaliteit, en daarmee van tal van rechten.

·        Gaza – dat onder het bestuur staat Hamas – waar politieke vrijheid, de godsdienstvrijheid en de vrijheid van vereniging ernstig zijn ingeperkt en waar vrouwen beperkte rechten hebben. Waar burgergebouwen gebruikt worden voor militaire activiteiten zodat bewoners ingezet worden als menselijke schilden waardoor ze bloot worden gesteld aan verwondingen en dood. Waar mensenrechten activisten worden aangevallen en waar homoseksualiteit een strafbaar feit is.

·        Syrië, waar Palestijnse Arabieren het relatief goed hebben, maar waar de huizen in de vluchtelingenkampen van klei zijn of van ruwe betonnen blokken, de watervoorziening niet constant is, de meeste straten onverhard zijn, en de riolering – als die er al is – reparatie behoeft. Palestijnen mogen niet stemmen of gekozen worden. Bijna de helft van de Palestijnse gezinnen leeft op of onder de armoede grens. Het eigendomsrecht is beperkt en Palestijnen mogen geen landbouwgrond bezitten.

·        Libanon, waar fundamentele mensenrechten worden ontzegd aan de Palestijnen, waar ze wettelijk zijn uitgesloten van betere beroepen zoals in de rechten, geneeskunde, farmacie en techniek. Waar ze wettelijk zijn uitgesloten van het bezit van onroerend goed. Waar Palestijnen zich niet kunnen laten registreren waardoor ze geen toegang hebben tot basisgezondheidszorg, tot onderwijs of tot andere burgerlijke, sociale en economische rechten. Het Libanese leger maakt de dienst uit in de Palestijnse vluchtelingenkampen, door een avondklok, door militaire controleposten bij de toegangen en door muren om hen te isoleren van hun omgeving. Palestijnse Arabieren zijn onderworpen aan willekeurige arrestaties, detenties en martelingen en ze hebben geen recht op wettelijke vertegenwoordiging.

Enzovoort, bij nog vele andere landen.

Wel beschouwd wordt het zo duidelijk dat de anti-Israëlische boycot beweging eigenlijk geen enkel probleem heeft met onderdrukking, ook niet met onderdrukking van Arabieren, en zelfs niet met de onderdrukking van Palestijnse Arabieren.

De boycot beweging heeft dus eigenlijk alleen een probleem met Israël, alleen een probleem met Joden. Zoals dr. Martin Luther King jr. nadrukkelijk verklaarde: "Als je praat over antizionisme, dan bedoel je antisemitisme."

Dat is de realiteit achter de boycot beweging. Hun doel is de delegitimatie van Israël en een poging om de zelfbeschikking van het Joodse volk te ondermijnen. Zoals boycot aanhanger Ahmend Moor het zei, "Het beëindigen van de bezetting betekent niets, als het niet ook het beëindigen van de Joodse staat in houdt."

 

De Kolonisten van de VPRO (IMO)

 

http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000647.html

De Kolonisten van de VPRO

IMO Blog, 2012

Shalom! Dit is De Kolonisten van de Westelijke Jordaanoever. Waan je in het tijdperk van nu: Het onoplosbare Israëlisch-Palestijnse conflict. Sinds de zesdaagse oorlog koloniseren de Israëliërs delen van de Westelijke Jordaanoever, Sinaï en de Gazastrook. In dit spel ben je zelf een Joodse Kolonist die op weg is met zijn bulldozer. Je doel is het stichten van een nederzetting op de Westelijke Jordaanoever.
Je bent echter niet de enige met als doel een nederzetting. Ook andere onverschrokken kolonisten zijn met hun bulldozers in de buurt van de Westelijke Jordaanoever: de wedstrijd om de kolonisatie is begonnen!

Ik had hem al eerder gezien maar het was nog niet van een blogpost erover gekomen. Op de website Dorst, jongeren binnen de VPRO, staat uitgelegd hoe je dit spel speelt. Erbij afgebeeld is een kaart van Israel inclusief de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook is zwart gemaakt en Jeruzalem wordt 'min of meer neutraal' genoemd. Hier heeft de terrorist zijn thuisbasis, totdat er een 7 wordt gegooid en hij een van de productiesectoren stillegt.

Het spel is enerzijds een grappige variant op het bekende 'Kolonisten van Catan' maar zit helaas vol met clichés en vooroordelen over de Joden en kolonisten. Zo wordt continu gerefereerd aan je handelsgeest, en ook vlijt en spaarzaamheid zijn onontbeerlijk om te winnen. Er is zelfs een speelkaart waarin aan 'Joodse gierigheid' wordt gerefereerd. Overwinningspunten zijn onder andere het Anne Frankhuis, de Klaagmuur en de Synagoge. In het beste geval heeft men nogal willekeurig van alles genomen wat aan Joden en Israel is gerelateerd en dat in dit spel verwerkt. In het slechtste geval worden de kolonisten aangegrepen om de Joden zwart te maken en vooroordelen te bevestigen. Want wat precies heeft het Anne Frank huis of de Neue Synagoge in Berlijn te maken met nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever? Had men dan geen heiligdommen die daar liggen (er zijn er genoeg) kunnen nemen? Wordt hier een verband gesuggereerd tussen de bezetting en de Holocaust? En waarom die Joodse gierigheid? Als je een heel klein beetje je best wilt doen bij zo'n satire geen verkeerde indruk te wekken en geen mensen te kwetsen dan doe je dat toch niet?

Eveneens kwalijk is dat wordt gesproken van het koloniseren van de Westelijke Jordaanoever, terwijl het om heel Israel gaat. Later in de uitleg wordt dat ook erkend:
Voor je ligt het Beloofde Land Israël, dat uit 27 sectoren bestaat en door de Middellandse en Dode zee en buurlanden omgeven is. Het is de bedoeling om de Israël en de Westelijke Jordaanoever te koloniseren.

Dus dan is het eigenlijk 'De kolonisten van Israel', en Tel Aviv is net zo goed een illegale nederzetting als Ariel. Want dat men de nederzettingen afkeurt, blijkt wel. Zo staat er bij de uitleg over de terrorist:
Waar gebouwd wordt, vallen spaanders. Niet iedereen is blij met de Israëlische nederzettingen en de terrorist al helemaal niet.

Maar het doel van het spel wordt omschreven als:
Je doel is om de heerser van de Westelijke Jordaanoever te worden!

Lekker inconsequent dus. 'Ja hoor, het is satire, en dat zit jij nu kapot te redeneren', hoor ik sommigen al denken. 'Het gaat om het idee. Het is toch leuk en creatief verzonnen'? Het idee is inderdaad best aardig. Maar de uitwerking doet er wel degelijk toe, en verraadt vooroordelen en een enorm gebrek aan kennis. Het was niet moeilijk geweest om alleen de Westoever af te beelden en Israel erbuiten te laten. Dan is het duidelijk dat je een verschil maakt tussen Israel en de bezette gebieden en je niet iedere Israeli als een 'Joodse kolonist' ziet. Overigens is het volgende ook meer dan onnauwkeurig:
Sinds de zesdaagse oorlog koloniseren de Israëliërs delen van de Westelijke Jordaanoever, Sinaï en de Gazastrook.

De Sinaï wordt al sinds 1980 niet meer gekoloniseerd, toen waren de makers van dit spel waarschijnlijk nog niet geboren. De Gazastrook wordt momenteel door Hamas bestuurd. Sinds afgelopen oktober is de laatste soldaat daar weg.

Het Israel spel van de VPRO

Het kolonistenspel, dat al meer dan een jaar op de website van Dorst staat, is onlangs in opspraak gekomen doordat Likoed Nederland er naar verwijst in een artikel op de website van de Volkskrant. In het artikel wordt de VPRO aangeklaagd en van anti-Joodse sentimenten beschuldigd. Het begint als volgt:

Historici en psychologen onderzoeken hoe het kan dat mensen tot massamoord overgaan. Een van de redenen hiervoor is dat door beeldvorming een ontmenselijking van de toekomstige slachtoffers wordt gecreëerd. Zo werden Joden en zigeuners door de nazi's via beeldvorming ontmenselijkt: het waren slechts 'Untermenschen'. Dat werd in het geval van de Joden onderbouwd met antisemitische stereotyperingen, zoals over hun vermeende geldzucht, hun wreedheid tegen niet-Joden en hun complot om de hele wereld te domineren.

Het gaat verder met hoe Joden tegenwoordig ontmenselijkt worden door het teruggekeerde antisemitisme, dat soms in een antizionistisch jasje gekleed gaat. Het kolonistenspel van Dorst wordt genoemd, maar ook de uitzendingen van Tegenlicht waarin een machtige Joodse lobby werd neergezet die de meningsvorming over Israel in Nederland zou manipuleren. Ook wordt verwezen naar de omstreden film Homeland van Georg Sluizer, waarin fake citaten van o.a. Ben Goerion en Sharon de ongekende wreedheid van Israëlische leiders moet aantonen, en ten onrechte wordt beweerd dat Sharon twee peuters in een Libanees vluchtelingenkamp doodschoot.
Ook hekelt men de ontmenselijking van kolonisten, en het goedpraten van de moord op een gezin in Itamar afgelopen maart door Thomas von der Dunk. Om vervolgens af te sluiten met:

Bovenstaande komt bovendien ook tegemoet aan de behoefte bij sommige Nederlanders om zich niet meer schuldig te hoeven voelen over wat er met de Nederlandse Joden in de Tweede Wereldoorlog is gebeurd. Dat lukt als je de Joden net zo slecht voorstelt als de nazi's. Zoals Von der Dunk het omschrijft: de Joden zijn veranderd 'van slachtoffervolk in dadervolk'. Geen medelijden dus.

De VPRO, die wij met ons allen betalen, is bezig met een gevaarlijk spel. Het is bezig Joodse mannen, vrouwen en kinderen wederom te ontmenselijken. Het verleden zou een les moeten zijn wat daar van kan komen. Het zou dan ook te prijzen zijn als de politiek en Henk Hangoort, de voorzitter van de Publieke Omroep, de VPRO eens op haar verantwoordelijkheid zou wijzen.

Ik ben het helemaal eens met de strekking van dit artikel: de manier waarop in sommige VPRO programma's, maar ook in artikelen en columns voor diverse kranten en vooral in heel veel comments op internet, Joden en Israel worden afgeschilderd is gevaarlijk. En dat merken Joden ook, vooral wanneer ze ook nog een positieve visie op Israel hebben en daarvoor uit durven komen. De meningen verschillen over hoe erg het nou precies is, en sommigen overdrijven wellicht wanneer ze doen alsof het nu 1935 is, maar er is zeker sprake van een trend. Deze hangt deels samen met een algemene trend van vergroving, verplatting, brutalisering en ongezouten zeggen wat je van anderen denkt, en wordt daardoor niet altijd herkend. Rutger Castricum zet iedereen te kakken, Jood, Arabier, sociaal democraat, en soms zelfs de PVV. Het valt me echter al jaren op dat onder vrijwel ieder artikel over Israel op vrijwel iedere website grove anti-Israel en vaak ook antisemitische comments verschijnen, en die zijn echt niet allemaal van de vijftig meest actieve anti-Israel reaguurders. Dat door een 'progressieve' omroep van de 'gierige Jood' kan worden gesproken zonder dat dat tot ophef leidt en dat Thomas von der Dunk alle Palestijns geweld goed kan praten en Israel met de nazi's vergelijken zonder dat meer mensen dan de usual suspects zich daar boos over maken, zegt veel. Het is zeker geen 1935 en dat zal het ook niet snel worden - alleen al omdat de Joden tegenwoordig een staat hebben - maar er is wel wat aan de hand. Met name binnen links is een verschuiving gaande en lijkt men onder het mom van 'kritiek op Israel moet mogen' blind voor stigmatisering van Joden.

Eigen verantwoordelijkheid media

Toch vraag ik mij af in hoeverre de politiek de VPRO nu op het matje moet roepen. Het probleem is immers zoveel breder, al is de VPRO inderdaad wel erg. De VARA kan er ook wat van met diverse Zembla uitzendingen en website Joop waar antisemiet Peter Edel een vaste columnist is. Thomas von der Dunk had natuurlijk al lang ontslagen moeten worden als columnist bij de Volkskrant. Hij schrijft weleens wat aardigs, maar zijn haattirades tegen Israel en Wilders gaan nogal vervelen en passen niet voor een kwaliteitskrant waar een betoog doorgaans onderbouwd dient te worden. De NRC heeft diverse opiniestukken en reportages geplaatst die niet bepaald recht doen aan een genuanceerde visie, en dan hebben we het nog niet over De Pers, waar Marcel Hulspas en Eva Ludemann Israel geregeld zwart maken en de grootste onzin beweren en nooit nee never een stukje van de andere kant wordt geplaatst.

Henk Hagoort kan zeker omroepen wijzen op hun verantwoordelijkheid om kwalitatieve programma's te maken die geen bevolkingsgroepen stigmatiseren en ook geen onjuiste informatie geven over een conflict dat zozeer de emoties doet oplaaien. De rol van de politiek is echter beperkt. Zij kan moeilijk al die media dwingen om anders over Israel te berichten zonder censuur vooraf, en dat druist in tegen de vrijheid van meningsuiting. Men kan wel zijn zorgen over deze ontwikkeling uitspreken, en er zou misschien een onafhankelijke organisatie moeten komen waarin naast diverse media politici zitten, (media)deskundigen en deskundigen op het gebied van antisemitisme en racisme, die problemen benoemt en oplossingen aandraagt, met partijen rond de tafel gaat zitten en informatie kan geven. Het klinkt vreselijk slap polderachtig, lekker theedrinken met zijn allen, maar zo lang er niet tot haat en geweld wordt opgeroepen kun je niet veel meer doen dan de media op hun eigen verantwoordelijkheid en journalistieke normen aanspreken en keer op keer aantonen waar en wanneer men zich daar niet aan houdt.

Ratna Pelle

 

Suggestieve foto van Palestijnse jongen naast vuilnisbelt Gaza

[Bron foto]

 

Suggestieve foto van Palestijnse jongen naast vuilnisbelt Gaza

http://www.israel-palestina.info/actueel/2012/02/27/suggestieve-foto-van-palestijnse-jongen-naast-vuilnisbelt-gaza/

Het Friesch Dagblad is een regionale kwaliteitskrant die verdient om gelezen te worden. Gelet op de berichtgeving over het Midden Oostenconflict bijvoorbeeld, valt bij deze krant een redelijke mate van evenwicht op, waardoor ook aan Israël recht wordt gedaan. Maar ook het Friesch Dagblad slaat de plank soms behoorlijk mis. Recent verscheen daarin een foto uit Gaza. Boven de foto het opschrift 'langs de vuilnisbelt'. Op de foto zelf is een Palestijnse jongen te zien, die een fiets langs een vuilnisbelt schuift. Het commentaar hierbij suggereert dat het leven in Gaza deerniswekkend is. Er wordt gesteld dat zeker twee derde van de 1.6 miljoen Palestijnen in de Gazastrook niet verzekerd zijn van voldoende veilig voedsel en dat meer dan 90% van het drinkwater vervuild is. En dat alles is volgens de VN een direct gevolg van de Israëlische blokkade van de Gazastrook.

Het is echter zeer de vraag of dit commentaar juist is. De Verenigde Naties zijn geen objectieve waarnemer maar de som van bijna 200 regeringen en diens politieke belangen en tegenstellingen, en weerspiegelen de machtsverhoudingen hiertussen. De Arabische landen en hun bondgenoten hebben veel inbreng bij de VN, wat de standpunten vaak ten nadele van Israël beïnvloedt.

De grondwatervoorraad van Gaza is afkomstig uit de kustaquifer, een dunne zandsteen-aquifer die zich over een lengte van 120 kilometer uitstrekt langs de Middellandse-Zeekust.
De aquifer wordt volledig gevoed door plaatselijke neerslag. Insijpelend zeewater vermengt zich echter met het zoete neerslagwater en is voor menselijke consumptie dan niet meer geschikt. Maar daar kan Israël niet verantwoordelijk voor worden gesteld.

Voor de situatie in de Gazastrook is in de eerste plaats Hamas verantwoordelijk, de feitelijke machthebber, en naast Israël handhaaft ook Egypte een (gedeeltelijke) blokkade van de strook. Het is dus onjuist om Israël direct verantwoordelijk te houden voor alles wat er zich afspeelt in Gaza. Sinds juni 2010 zijn er bovendien geen beperkingen meer voor de import van de meeste producten, voor voedsel sowieso niet, en komen dagelijks honderden vrachtwagens Gaza binnen. De tunnelsmokkelaars klaagden zelfs over hun afgenomen winsten nu de meeste producten weer legaal Gaza binnenkwamen. Ook is de grensovergang voor personenverkeer tussen Egypte en de Gazastrook bij Rafah vanaf eind mei 2011 versoepeld.

De percentages die in het commentaar bij de foto genoemd worden lijken dan ook niet erg betrouwbaar. Wikipedia stelt weliswaar dat 66% van de bewoners van Gaza onder de door de VN gehanteerde armoede grens van 2 dollar per persoon per dag leven, maar vermeldt niet dat twee derde deel van de Palestijnen in Gaza geen voldoende en veilig voedsel zouden krijgen. Als er honger wordt geleden in Gaza, lijkt dat vooral een verdelingsvraagstuk te zijn. VN-hulporganisatie UNRWA, waaraan Nederland in 2012 in ieder geval 13 miljoen EURO zal bijdragen, levert voedselpakketten aan zo'n 600.000 arme Gazanen die hun levensmiddelen niet zelf kunnen bekostigen. Intussen weten sommige bronnen melding te maken van de aanwezigheid van luxe hotels met zwembaden, talrijke nieuwe auto's en volle pakhuizen in Gaza, waar veel voorkomende ziektes diabetes en obesitas zijn en de levensverwachting gemiddeld 72 jaar is. Die levensverwachting is hoger dan in veel andere Arabische landen.

Het commentaar zoals in het Friesch Dagblad bij de foto van het Palestijnse jongetje is geschreven, geeft een onjuiste indruk van wat er niet op die foto is te zien: de levensomstandigheden in Gaza uit de buurt van de vuilnisbelt vandaan en legt de oorzaak van de problemen in Gaza onterecht alleen bij Israel.

Tj. T & WB

Paul Brill: 'Recht op eigen staat heeft zijn grenzen'

 

We gunnen ieder volk dat daarnaar streeft een eigen staat, of het nu Tibetanen, Koerden, West-Saharanen of Palestijnen zijn. In de meeste gevallen is het helaas geen kwestie van volkerenrecht maar van machtpolitieke verhoudingen en bondgenootschappen van de grootmachten. Daarom lijkt het streven van de Tibetanen en Koerden in deze tijd vrij kansloos.

 

Wouter

_______________

 

Paul Brill: 'Recht op eigen staat heeft zijn grenzen'

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6277/Paul-Brill/article/detail/3201520/2012/02/25/Paul-Brill-Recht-op-eigen-staat-heeft-zijn-grenzen.dhtml

OPINIE - Paul Brill − 25/02/12, 12:00 

 

VK OPINIE Eigenlijk kunnen de Koerden op nog betere gronden aanspraak maken op een nationaal tehuis dan de Palestijnen. Dat stelt Paul Brill.

Sommige volkeren met nationale aspiraties verkeren in de onfortuinlijke omstandigheid dat ze in de loop van de geschiedenis op een zijspoor zijn beland waar ze almaar niet vanaf weten te komen. Vaak doordat de tegenkrachten zo sterk zijn, soms door eigen misgrepen, meestal door een combinatie daarvan.

Een pregnant voorbeeld zijn de Koerden. Eigenlijk kunnen zij op nog betere gronden aanspraak maken op een nationaal tehuis dan de Palestijnen. Hun nationalisme is eerder opgebloeid, ze hebben een eigen taal en een rijke culturele traditie. Na de Eerste Wereldoorlog heeft er, op grond van het Verdrag van Sèvres, ook heel even een embryonale Koerdische staat bestaan in het gebied rond Diyarbakir (Oost-Turkije). Maar de grenzen waren niet duidelijk afgebakend en de nieuwe Turkse republiek van Atatürk maakte er snel een eind aan.

Ook een klein, door de Sovjet-Unie gesponsord Koerdistan in Noord-West-Iran na de Tweede Wereldoorlog was geen lang leven beschoren. Nadat Moskou zijn troepen had teruggetrokken (in ruil voor Iraanse olie), was de regio een gemakkelijke prooi van het leger van de sjah. In geen van beide gevallen voelden andere mogendheden zich geroepen voor de Koerden in de bres te springen.
Het probleem van de Koerden is dat ze verspreid zijn over vier gevestigde staten, die de wil hebben om hun territoriale integriteit met kracht te verdedigen en daarbij kunnen bogen op de nodige rugdekking. Alle mooie principes over zelfbeschikking ten spijt, zit niemand te wachten op een Koerdische staat in Oost-Turkije. De terroristische methoden van de PKK hebben de Koerdische zaak ook geen goed gedaan.

Avonturisme van Saddam Hussein
Het verst zijn de Koerden in Irak gekomen. Mede dankzij de no-flyzone, door Amerikanen en Britten ingesteld om het avonturisme van Saddam Hussein in te dammen, wisten zij al in de jaren negentig een hoge mate van autonomie te bereiken. De oorlog die Saddam ten val bracht, bezegelde die status. Maar tegelijk ontmoedigden de Amerikaanse beschermheren elk streven naar onafhankelijkheid, dat de toch al broze verhoudingen in het Midden-Oosten te zeer zou belasten. En voorlopig kiezen de Iraakse Koerden eieren voor hun geld - begrijpelijk, want de relatieve voorspoed en stabiliteit in hun autonome regio steken gunstig af bij de levensomstandigheden van de Koerden in Turkije, Syrië en Iran.

De afgelopen week beleefden we de oprisping van een ander geval van sluimerend separatisme dat almaar niet van het toneel wil verdwijnen, te weten in Baluchistan, de grote westelijke provincie van Pakistan. Het startpunt van die oprisping lag in Washington. Een conservatieve Republikeinse afgevaardigde uit Californië diende een motie in waarin wordt uitgesproken dat het volk van Baluchistan 'het recht op zelfbeschikking' heeft.

De regering-Obama heeft zich direct gedistantieerd van de resolutie, die niet-bindend is en vermoedelijk niet eens de eindstreep haalt in het Congres. Maar in Pakistan was de opwinding er niet minder om. Politici en commentatoren ontwaarden een sinister Amerikaans complot (het zoveelste), premier Gilani sprak van een 'aanval' op de Pakistaanse soevereiniteit. Dat de resolutie vooral de Amerikaanse ergernis over het Pakistaanse dubbelspel in de strijd tegen de Taliban weerspiegelt en dat het meedogenloze optreden van het Pakistaanse leger in Baluchistan er ook iets mee van doen heeft, die notie ontbrak natuurlijk geheel.

De ironie wil dat juist het Westen, in het bijzonder Groot-Brittannië, de incorporatie van Baluchistan bij Pakistan krachtig heeft bevorderd. In 1947-'48, tijdens de ontbinding van Brits Indië, was er namelijk sprake van een zelfstandig Baluchistan, maar gevreesd werd dat dit een te zwakke buffer zou zijn tegen de vestiging van een Sovjet-steunpunt bij de ingang van de Golf van Oman.

Wankele staat 
Die vrees speelt geen rol meer. Maar daarmee is een onafhankelijk Baluchistan geen aanlokkelijker vooruitzicht geworden. Hoewel er slechts beperkt zicht is op wat zich in dit slecht toegankelijke gebied afspeelt, is wel duidelijk dat alle voorwaarden aanwezig zijn voor nóg een wankele staat waar moslimextremisme welig kan tieren: stammenmaatschappij, lage ontwikkeling, grote armoede, druk smokkelverkeer met Afghanistan (dat de grens trouwens nooit heeft erkend). Zelfs India, dat gebaat is bij een verzwakking van aartsrivaal Pakistan, lijkt dan ook afstand te bewaren tot de Baluchische vrijheidsbeweging.

Net zoals de Koerden verdienen de Baluchi's wellicht meer steun voor hun nationale verlangens. Maar hoe knellend sommige staatkundige eenheden ook zijn, ze kunnen niet op grond van abstracte principes worden ontbonden. Een afscheiding kan vooruitgang betekenen (Oost-Timor), maar ook nieuw onheil aanrichten (Zuid-Soedan). En een nieuwe staat komt er niet alleen omdat hij legitiem is, maar ook en vooral omdat er in de machtsverhoudingen een bedding voor is.